سازمان ملل: محدودیت‌‌ها باعث عقب‌نشینی زنان افغان از شغل خبرنگاری شده است

اوچا یا دفتر هماهنگ کننده‌ی کمک‌های بشر دوستانه‌ سازمان ملل متحد می‌گوید که محدودیت‌هایی حکومت سرپرست بر خبرنگاران زن، از جمله پوشیدن حجاب و ماسک اجباری در جریان اجرایی برنامه‌های رسانه‌ای، باعث شده است تا خبرنگاران زن از شغل خبرنگاری در رسانه‌ها عقب‌نشینی کنند.

اوچا، با نشر زندگی‌نامه‌ای به زندگی یک خبرنگار زن که با آمدن حکومت سرپرست و وضع محدودیت‌ها بیکار شده است، پرداخته است.

نبیلا، فعال حقوق زن و خبرنگار بود که برنامه‌های تلویزیونی را برای زنان در ولایت بامیان، رهبری می‌کرد. درباره‌ی زنان و جامعه بحث می‌کرد.

در ادامه آمده است که نبیلا از طریق نوشته‌های خود، از کمک‌های زنان موفق، از جمله امدادرسان‌های زن، تجلیل کرده و زنان را در جامعه بر حمایت از زنان دیگر، تشویق می‌کرد.

دفتر هماهنگ کننده‌ی کمک‌های بشر دوستانه‌ سازمان ملل متحد، نوشته است: «از سال ۲۰۱۹ تا وسط‌های سال ۲۰۲۱، نبیلا به تلویزیون منتقل شد. او به‌عنوان مجری اخبار، به‌روزرسانی‌های به‌موقع و آگاهانه را به مخاطبان در سراسر این ولایت ارائه کرد. هم‌زمان، او از تئاتر به‌عنوان سکویی برای دفاع از حقوق زنان استفاده کرد. اجراهای او آزادی‌های شخصی زنان مانند حقوق ارث و آزادی انتخاب همسر را ترویج می‌کرد. از طریق این روی‌کرد دوگانه، هدف او افزایش آگاهی و ایجاد گفتگوهای معنادار در مورد موضوعاتی بود که برای توان‌مندسازی و برابری زنان حیاتی است.»

اوچا گفت که پس از تسلط حکومت فعلی، آرزوهای نبیلا و هزاران خبرنگار زن در افغانستان، با محدودیت‌های که حکومت فعلی بر خبرنگاران زن، از جمله اجبار به پوشیدن حجاب در حین پخش، به چالش کشیده شد؛ این دستور او را مجبور کرد از حرفه خود عقب‌نشینی کند.

اوچا به نقل از نبیلا نوشته است: «من مجبور شدم از کار رویایی‌ام دور شوم که سخت‌ترین تصمیمی است که تا به حال گرفته‌ام.»

اکنون این خبرنگار پیشین، برای توان‌مندسازی سایر زنان افغانستانی تلاش می‌کند. او جلسه‌های آموزشی آنلاین در زمینه‌ی گزارش و داستان‌نویسی را برای بیش از ۱۰۰ زن افغانستانی در رسانه‌ها دایر کرده و رهبری می‌کند. با شناخت وضعیت اسف‌بار نبیلا توانسته برای حدود ۲۰ زن بیکار، هزینه‌ی دوره‌های خیاطی شان را تامین کند.

این امر زنان را قادر می‌سازد تا مهارت‌های دیگری را به‌دست آورند و محصولات خود را در بازار محلی بفروشند تا از خانواده‌های خود حمایت کنند.

او در این مورد گفته: «من نمی‌توانم صبر کنم. می‌خواهم بر چالش‌های تحصیل دختران و زنان شاغل در افغانستان غلبه کنم تا بتوانم به کمک‌های‌مان به جامعه و حمایت از کسانی که پشت سر من هستند ادامه دهم.»